Een Hollandse misdaadgeschiedenis met een joods tintje

en een verhaal over echte liefde

Minitreatment voor een speelfilm

Door Martin Bril en Rogier Proper, voor Propeller Scripts

In opdracht van André Bos, Tsunami Film

Regie: Jean van de Velde – Danny: Jan Jaap van der Wal

Romantic comedy over een in al z’n eenvoud briljante en succesvolle diamantroof van een jonge sukkel die leert dat liefde met diamanten inderdaad te koop is.

Danny (24) lijkt een sukkel. Hij ziet er niet alleen uit als een sukkel, maar – al is hij zeker niet onintelligent – ook in zijn sociale omgang is hij een sukkel. En dat is, zeker in het milieu waar Danny opgroeide, niet handig. Meer dan waar ook heerst daar de cultuur van de grote bek en uiterlijk vertoon.

Danny heeft na de middelbare school snel carriere gemaakt bij een particulier veiligheidsbedrijf. Sinds een half jaar heeft hij een nieuwe baan als security man op het grote diamantbedrijf Brilleslijper, maar hij woont nog wel bij zijn moeder in de volkse buurt, waar hij groot werd. Z’n moeder heet Jenny en is een keurige vijftigjarige weduwe die regelmatig haar borreltje drinkt in het café van “Tante Toos” op de hoek en die daar warme mondelinge betrekkingen onderhoudt met mannen uit het half-criminele milieu. Het heeft Danny althans nooit gehinderd in zijn carriere.

Danny, security man of niet, had er altijd graag bij willen horen, bij de zogenaamde zware jongens. Hij is toch min of meer opgegroeid bij “Tante Toos”, is een volstrekt onopvallende jongeman met pukkels, zeker niet moeders mooiste en hij heeft er geen idee van dat hij een sukkel is. Hij heeft eigenlijk helemaal geen idee over zichzelf. Hij heeft net een paar nieuwe cowboylaarzen gekocht van groen slangenleer, want hij heeft een plan.

Trots loopt hij op zijn nieuwe laarzen `s morgens naar z’n werk en `s avonds weer terug. Danny ziet er altijd picobello uit, zijn broek is geperst, hij draagt mooie hemden. Zijn grootste passie speelt zich evenwel aan zijn voeten af, want hij is verzot op cowboylaarzen en die draagt hij zelfs op z’n werk, onder z’n uniform, al wordt daar wel `s raar van opgekeken. En cowboylaarzen, dat is zijn leven, daar geeft hij zijn laatste geld aan uit.

Op de terugweg van z’n werk loopt hij langs Tiffany, het 26-jarige hoertje waar hij al jaren verliefd op is. Tiffany is geen schoonheid, ze heeft te grote voortanden, dun piekerig rood haar en kleine borsten, maar Danny is weg van haar. Dromerige ogen meent hij bij haar te zien, die altijd in de verte kijken. Hij groet haar, maar zij negeert hem, ze kijkt dwars door hem heen, hij is de enige bij wie ze niet tegen het raam tikt of professioneel glimlacht. Sterker – ze kijkt niet eens op van het lakken van heur nagels. Enge stalker, denkt ze.

Tiffany huurt al jaren een kamer aan de straatkant om de hoek, waar een rijtje huizen ligt met rode tl-lampen op alle verdiepingen. Ze wordt geterroriseerd door een gemene pooier die haar slaat.

Danny hoopt dat ze z’n nieuwe laarzen zal zien en dat ze hem zal complimenteren. Maar Tiffany heeft het te druk met haar pooier. Zoals gewoonlijk. Ze is geslagen en huilt. Danny zou haar willen troosten, maar ze wil niks van hem weten. Morgen zal hij haar van zijn plan vertellen, neemt hij zich voor.

Gelukkig dat z’n moeder er nog is voor hem. Haar vallen de laarzen wel op. `Alweer nieuwe laarzen!? Zoveel verdien je nog niet, Dan.’ Danny glimlacht en is trots op zijn laarzen. Hoe scherper de punt, hoe meer Danny van zijn laarzen houdt. Hij heeft een omvangrijke verzameling.

Een klein nadeel is dat Danny nogal last heeft van zweetvoeten. Het aan- en uittrekken van de laarzen is dan ook een dagelijks terugkerend, ergerlijk, pijnlijk en beschamend fenomeen. Maar goed, niemand ziet hoe zijn moeder hem er soms bij helpt. Eens een moederskind, altijd een moederskind.

Danny’s moeder heeft sinds kort ook een vriend; dat is minder. `Mooie Henk’: een grote, lelijke man die zijn dagen in trainingspak op de bank slijt, maar in ruil daarvoor de honden uit moet laten. Soms, als Jenny haar zoon moet helpen met zijn laarzen, wordt het Henk te machtig – vanwege die zweetvoeten, beweert hij – en ontstaat een daverende ruzie.

Het wordt tijd dat Danny eens op zichzelf gaat wonen, denkt Danny vaak, zeker nu hij aardig verdient. Hij is vierentwintig, zonder vriendin, en vooral zeer bezig met alles wat er op het gebied van kleding, schoenen, muziek, computers en andere trendy & lifestyle zaken maar te krijgen is. Drugs, daar moet hij niets van hebben.

Toch mist er iets, en hij weet wel wat: Tiffany. Dat weet ze zelf nog niet, maar daarvoor heeft hij zijn plan.

Eigenlijk is – volkomen toevallig – de oorsprong van Danny’s plan het moment waarop hij op een avond bij “Tante Toos” wordt aangesproken door een tengere Rus die hem een gestolen paspoort wil verkopen. Verderop in de zaak zitten nog wat Russische criminelen en de Rus is nogal opdringerig. Om er van af te zijn koopt Dennis het paspoort. Maar wat moet hij met een gestolen paspoort, – met de foto van een vrouw nog wel? Misschien moet hij de wijde wereld in trekken met Tiffany, droomt hij.

Even later loopt hij langs Tiffany, die het reuze druk heeft; een hele colonne dronken Engelse voetbalsupporters staat voor haar raam; de gesloten gordijntjes schudden heen en weer. Dennis – zelf ook wat gedronken – kan het niet aanzien, en verzeilt in een handgemeen met de Engelsen, maar uiteindelijk krijgt hij een gemene kopstoot van Tiffany’s pooier.

Bloedend komt Dennis thuis, bij zijn moeder die, terwijl ze hem verpleegt, Mooie Henk de cowboylaarzen uit laat trekken, waarbij deze onpasselijk wordt van de lucht. Maar Mooie Henk weet intussen wel iemand die voor weinig geld gestolen paspoorten ombouwt.

In bed die nacht kan Dennis de beelden voor de deur van Tiffany niet uit zijn hoofd zetten.

Tiffany, zij is zijn droomvrouw. Zo verliefd is Dennis op Tiffany dat hij haar naam op zijn borst heeft laten tatoeeren, een mooie zeemanstatoe, een halfrond vaandel met vleugels, krullen en golven.

[Een keer heeft hij de stoute schoenen (jaja) aangetrokken en de tatoeage aan Tiffany laten zien, nou ja, een paar biertjes op, voor haar raam ontblootte hij zijn borst, zo goed en zo kwaad als het ging, en verdomd als het niet waar was: ze stuurde meteen haar pooier op hem af; een nare, kleine gozer die Tiffany vaak in elkaar slaat. Niet in de laatste plaats om die reden heeft Dennis het in zijn hoofd gehaald dat hij Tiffany moet redden. Ze lijkt dan ook wel wat op zijn moeder.]

Vandaag, op het werk, bij diamantbedrijf Brilleslijper, is er iets gezegd over zijn laarzen. Dat dat niet kan onder zijn uniform en of hij voortaan een paar eenvoudige zwartleren schoenen met veters wil dragen. Hij mag ze kopen bij Van Woensel en de rekening wordt vergoed door Brilleslijper.

Op zich tof, maar het komt hem slecht uit, want juist nu wil hij niet opvallen.

In het bedrijf wordt hij veel minder als sukkel behandeld dan hij in zijn buurt gewend is. Iedereen bij Brilleslijper vindt hem een aardige, verlegen en bescheiden jongen en hij geniet een groot vertrouwen. Hij haalt broodjes gezond voor de dames en houdt deuren van bolides open voor de heren. Het werk geeft hem het gevoel dat hij belangrijk is. Hij kan zomaar bij alle diamanten komen die voor de Japanse toeristen uitgestald liggen. Een tweede leven.

Vandaag koopt hij tussen de middag twee tickets Antwerpen eerste klas met de Thalys.

Danny is er van overtuigd dat hij Tiffany van de pooier en van ‘het leven’ gaat verlossen, het is gewoon een opdracht `van buiten’, en hij weet dat hem dat alleen zal lukken als hij haar gouden bergen kan voorschotelen. Geen punt, trouwens.

Vandaag is de dag. Hij heeft geen spoor van zenuwen. Danny komt op zijn nieuwe knellende zwarte Van Woenselschoenen naar het werk en tussen de middag, vlak na het lunchuur, zeult hij een nieuwe, net bij It’s It aangeschafte magnetron in doos naar binnen die door alle collega’s bewonderd wordt. Een cadeau voor zijn moeder, een aanbieding. Ontroerend.

En ’s avonds, als hij als een van de laatsten weer met de doos vertrekt, zit deze vol met diamanten. Makkelijk genoeg. Frits, de portier, maakt er nog een grapje over dat Danny aan het schrikken maakt, maar hij kan gewoon doorlopen, al is het wat kreupel door de blaren van z’n nieuwe schoenen, wat de portier aan het lachen maakt. Zo simpel is het.

Ingewikkelder is het om zijn diamanten, ongezien door Jenny en Mooie Henk, naar z’n kamer te krijgen. Hier is de bewaking aanmerkelijk strenger.

En als die klus geklaard is, begeeft hij zich zenuwachtig naar Tiffany. Ze zal toch enigszins voorbereid moeten worden op zijn plannen. Maar op het kamertje van Tiffany zijn de gordijnen gesloten, – hoewel het niet haar vrije dag is. Niemand in de buurt weet waar ze is.

De roof wordt pas de volgende dag opgemerkt. Dat Danny daar achter zit en hoe, begint pas veel later door te dringen. Dat Danny een paar dagen vrij heeft genomen, om van de magnetron te genieten, wekt vooralsnog geen argwaan. De diefstal is zo omvangrijk en zonder enig spoor, dat er door directie en recherche direct wordt uitgegaan van een goedvoorbereide roof door een bende.Zo makkelijk als het ging om de diamanten te roven, zo moeilijk is het om de buit te gelde te maken. Dennis heeft eigenlijk geen flauw idee hoe hij het moet aanpakken. Via de man die hem het (zeer slecht vervalste paspoort) levert, komt hij op het spoor van een oude Turkse heler die er alles vanaf schijnt te weten. De man speldt hem op de mouw dat het allemaal glas is wat hij bij zich heeft, prulleria. “Gooi het spul hier maar in de prullebak jongen, `t is niks.” Maar zo dom is Dennis nou ook weer niet. Het spul komt immers direct van Brilleslijper.

De afdeling Opsporing Zware Gevallen van verzekeringsmaatschappij Orion, waar Brilleslijper verzekerd is, moet een eigen onderzoek doen naar de diefstal. De maatschappij vindt dat de politie soms meer zou kunnen doen voor haar dan de politie doet en heeft daarvoor deze afdeling.

De 28-jarige Michelle, zelf ex-rechercheur, werkt er nog niet lang en heeft nog haar connecties bij de politie. De lange, donkere knappe vrijgezelle Michelle is bij de politie weggegaan omdat ze zelfstandiger wilde werken en meer verdienen. Bij Orion krijgt ze een flinke provisie bovenop haar basissalaris voor elke opgeloste zaak. Ze wil de politie voor zijn.

Michelle verkeert juist in een crisis met haar grote blonde Hans, een glossy-lay-outer met wie ze al zeven jaar gaat. Ze weet dat het over is met Hans, hij verveelt haar. De sex is al een tijd niks meer. Alleen weet Hans dat niet. Gelukkig wonen ze nog steeds niet samen, denkt Michelle, – hoewel dat ook juist de oorzaak van hun problemen kan zijn, – als je Hans mag geloven. Ze heeft opeens een afkeer van zijn te zwaar geworden grote lijf gekregen. Ja, hij is knap, maar daar wen je aan. Bovendien krijgt hij een onderkin van jewelste.

Michelle is direct zeer geintrigeerd door de raadselachtige diamantroof en zorgt ervoor dat ze de zaak onder zich krijgt. Naast de provisie mag ze ook nog `s delen in de hoge beloning die Brilleslijper heeft uitgeloofd wanneer de diamanten heelhuids terugkomen.

Tiffany blijkt een besluit te hebben genomen. Als haar pooier met een aantal medepooiers de hort op is voor hun halfjaarlijkse uitje naar de Gooise paardenrennen, pakt ze haastig haar koffer.

De taxi die haar naar Schiphol zal brengen staat al bijna voor wanneer Danny zich meldt. Hij laat haar een handvol diamanten zien en zegt samen met haar naar het buitenland te willen vluchten, haar vrij te maken van haar pooier, eerst naar Antwerpen om de juwelen te verkopen, daarna met miljoenen de weide wereld in.

Maar Danny heeft pech. Tiffany gaat wel naar het buitenland, maar wil zeker niet met hem, die enge stalker, die al jaren langs haar raam loopt. Ze verklaart hem voor geschift. Hij mag z’n diamanten houden. Hoe hij er bij komt… Ze heeft een leuke rijke klant van vroeger in Marbella die altijd een mooie villa met zwembad voor haar klaar heeft staan. En die gaat ze nu verwennen, die klant. En zichzelf. Danny moet oprotten, vieze homo. Antwerpen! Hoe komt hij erbij. De taxi staat voor.

Typisch Danny: niet uit het veld te slaan. Hij houdt van Tiffany, al jarenlang, waarom zou zij ook niet van hem kunnen houden?

Opeens weet hij grote haast te maken. Een grote weekendtas met z’n mooiste laarzen en wat kleren. Z’n spaargeld heeft hij cash in huis. Tegen Jenny vertelt hij dat hij plotseling voor Brilleslijper als bewaker meemoet om een partij diamanten te begeleiden naar Moskou, en z’n moeder is trots op haar zoon die al zoveel verantwoordelijkheid krijgt.

Danny haast zich met laarzen, spaargeld en de diamanten naar Schiphol, koopt een ticket op dezelfde vlucht en haalt nog net het vliegtuig naar Malaga waar ook Tiffany mee reist, zonder dat ze zich van zijn komst bewust is.

Opnieuw blijkt voor onze held eenvoud te prefereren boven complexe geheimzinnigheid. Weliswaar reist hij op het krakkemikkig vervalste paspoort, maar de diamanten zitten gewoon in een laars in zijn weekendtas. Geen haan die er naar kraait. Als je maar het goede gezicht trekt. Danny is er meer mee bezig dat hij in hetzelfde vliegtuig terechtkomt als Tiffany, dan dat z’n diamanten ontdekt worden.

Terwijl de politie er van uit blijft gaan dat zo’n grote ‘ zorgvuldig voorbereide’ diamantroof alleen door een bende gedaan kan zijn, verdiept Michelle zich in de Danny-variant. Ze ziet twee opties: Danny als verlengstuk – wellicht gechanteerd – van een grotere organisatie of Danny die de diamanten gewoon in de schoot geworpen kreeg, gezien de klunzige beveiliging.

Iedereen vind de laatste optie te onwaarschijnlijk, ook Hans, de lul, – voor Michelle des te meer een reden om er wél in te geloven, juist omdat de hele roof zo onwaarschijnlijk is. Bovendien gaat het haar er eerder om de diamanten terug te vinden dan Danny achter de tralies te krijgen.

Maar waar is Danny? Dat hij verdwenen is, is intussen doorgedrongen. Maar waarheen? Jenny weet niet beter dan dat hij een diamanttransport naar Moskou begeleidt.

Michelle probeert zich in Danny te verdiepen. Al snel ontstaat het beeld dat ook wij al van Danny hadden. De sukkel. De sukkel die zijn kans schoon zag om zich van z’n sukkelschap te ontdoen? Indruk op een meisje maken wellicht? Romantisch avontuur eindigend in Benidorm? Maar ook: de einzelganger, de eenzame jongen die hunkert naar een meisje. Michelle ziet foto’s van Danny. Ze raakt ontroerd door hem. Ze begint sterke gevoelens voor hem te ontwikkelen. Ze fantaseert over Danny.

Het contact van Michelle met Jenny’s moeder wordt allengs sterker en dus gefrustreerd door Mooie Henk. Hij vertrouwt die Michelle niet, al biedt ze hen een deel van beloning. Dat zal wel komen omdat Michelle zwart is. Over het valse paspoort houdt hij zijn mond.

Maar Jenny, tot wie begint door te dringen dat Danny in gevaar is, voelt aan dat Michelle een goed gevoel heeft voor haar zoon. Ze kan zich niet voorstellen wat er aan de hand is, maar begrijpt dat haar zoon bescherming nodig heeft. Ze heeft de neiging om Michelle te vertrouwen, en dat is wat Michelle nodig heeft.

Tiffany wordt niet lekker als ze ontdekt dat die gek Danny in hetzelfde vliegtuig zit. Hij vestigt de aandacht op zich wanneer hij zijn knellende groene laarzen heeft uitgetrokken. Mede-passagiers klagen bij de steward.

Als ze aangekomen zijn in Malaga, probeert Tiffany op alle mogelijke manieren van hem af te komen, maar als ze denkt dat het eindelijk gelukt is, zien we dat hij haar volgt in een snorderstaxi op weg naar haar beschermer in Marbella.

Niet ver van de villa waar Tiffany haar intrek neemt, kan Danny een pensionkamer huren, met uitzicht op de villa. (Goedkoper dan uitzicht op zee, trouwens.) Het eerste wat hij doet is een verrekijker kopen en naar haar turen. De diamanten stopt hij in het kluisje in de hangkast, – althans een deel, de rest draagt hij bij zich. Altijd handig.

Het volgende wat hij doet is zich informeren over de mogelijkheden een paar diamanten te cashen, want van zijn spaargeld zal hij hier niet erg lang kunnen blijven. Hij moet snel meer cash hebben, want het uitzicht op naakte Tiffany aan het zwembad met haar handtastelijke gastheer, is onverdraaglijk. Ze moet daar weg. Ze moeten ook nog met z’n tweeen kunnen genieten van zijn roof.

Danny heeft er alle vertrouwen in. Als hij een ijscoupe bestelt, neemt hij er liefst twéé, en drinkt hij martini, dan liever twee glazen in plaats van een dubbele. Dat is pas luxe! En Spanje is natuurlijk het walhalla van de laarzen.

Het beeld van Danny wordt voor Michelle steeds duidelijker: een eenzame, op vrouwen gerichte jongen, naief en volstrekt misplaatst in het milieu waarin hij groot werd. Haar gevoel voor hem wordt steeds warmer.

De manier waarop hij de diefstal pleegde is intussen bekend. Door niemand gecontroleerd liep hij met de magnetron naar buiten. Maar waarom? Voor wie? Dat Danny geen connecties heeft met de grote misdaad is voor Michelle ook duidelijk geworden. Hoe raakt hij zijn diamanten kwijt? Waar is hij? Hij komt op geen enkele passagierslijst voor van vliegtuig of boot. Michelle wordt intussen door haar oud-collega’s bij de politie tegengewerkt en ook haar chefs beginnen te twijfelen of ze op de goede weg is.

Dan ontdekt Michelle op zijn kamer thuis een foto van Danny, waarop de tatoeage van Tiffany’s naam te zien is. Z’n moeder Jenny weet niet wie Tiffany is, ze had altijd iets gedacht van… een laarzenmerk? Ze heeft er nooit bij stil gestaan dat de tatoeage in verband gebracht kon worden met een hoertje van om de hoek. Bij “Tante Toos” zijn stamgasten die Tiffany kennen.

Michelle vindt snel uit dat Tiffany naar Marbella vertrokken is, en nu herinnert Jenny zich iets van een vals paspoort. Mooie Henk wil eerst niks kwijt, maar Jenny zet hem onder druk. Ze heeft al haar hoop op Michelle gevestigd. Na zijn bekentenis over het paspoort gooit ze Mooie Henk eruit.

Michelle wil naar Marbella. Maar waar moet ze zoeken? Van Danny’ s moeder weet Michelle dat Danny het nooit lang volhield in het buitenland, dat hij zeker vanzelf weer terug zal komen, tenzij hij vastgehouden werd of vermoord was. Maar Michelle denkt dat het dit keer anders is. Nu is hij er om een geliefde te verwennen en dan is er voor heimwee geen plaats. Jenny wil dit niet horen. Michelle vertrekt.

Tiffany heeft het aanvankelijk zeer naar haar zin. Een aimabele gastheer met veel geld, die haar zeer verwent, lijkt Giovanni. Een man die het in Amsterdam ooit maakte in de pizzeria’s. Met haar neus in de boter, al is Giovanni al wat ouder.

Minder blij is ze met Danny, die geschifte stalker, die haar probeert aan te spreken zodra ze zich alleen in het openbaar vertoont. Nu ze in goede doen is en niets te verliezen lijkt te hebben, is ze niet meer bang voor hem, – maar hij irriteert haar als een lastige vlieg. Ze probeert Danny duidelijk te maken dat hij niet voor haar hier moet blijven, ze heeft alles wat ze wil, wat kan hij haar nog bieden?

Zijn diamanten. Vele miljoenen. Het maakt Tiffany wel nieuwsgierig. Ook is ze even gevleid door de vasthoudendheid van Danny om haar liefde te winnen. Maar ze ziet niets in hem. Ze klaagt over hem bij Giovanni wanneer deze hen samen ziet. En ze vertelt van de diamanten. Dat interesseert Govanni. Hij blijkt ook wat minder zachtaardig dan Tiffany dacht. Tiffany wordt er op uitgestuurd om uit te vinden waar Danny z’n diamanten verbergt.

Het is ver buiten het toeristenseizoen, veel leeftijdgenoten heeft Danny niet om zich mee te vermaken, gesteld al dat hij dat zou willen. Zo maakt hij in een strandtent, waar je lekker goedgoop grote porties boquerones kan eten, kennis met een groep gepensioneerde Amsterdammers, die het grootste deel van het jaar hun nadagen doorbrengen in het heerlijke klimaat van Marbella.

Het groepje waar Danny mee in contact komt blijkt vooral te bestaan uit stokoude gepensioneerde joden die de Duitse bezetting overleefd hebben. Verschillende van hen hebben gewerkt in de naoorlogse diamantindustrie in Antwerpen en Amsterdam. Het is een gezellig stel mensen die het hier zeer naar hun zin hebben en de hele dag oude joodse moppen lopen te tappen.

Danny kan vooral goed opschieten met de vijfenzeventigjarige Max, een oud-diamantbewerker die hem uitlegt dat volgens hen het zionisme naar Marbella leidt. Israel? Quatsch! Daar wonen de Palestijnen, wat moeten zij daar nou? Nee, Zuid-Spanje, dat is het beloofde land! Het appartementencomplex op de heuvels van de hacienda die ze kochten, hebben ze dan ook voor de grap “Het Beloofde Land” gedoopt (met een hekwerk aan het begin van de lange stoffige oprijlaan waarvan de belettering sterk doet denken aan het beruchte “Arbeit Macht Frei”). Jammer, dat Danny zo’n last heeft van heimweh.

Danny wordt bezocht door Tiffany, eindelijk. Maar ze komt alleen maar om Danny te smeken om weg te gaan, zo snel mogelijk.

Maar Danny wil niet zonder haar, Tiffany wordt er wanhopig van. Want ook nog vertelt hij haar in z’n onschuld dat de diamanten veilig in een kluisje op z’n kamer liggen en dat hij kennis heeft gemaakt met een paar kenners van juwelen, over wie hij heel geheimzinnig en deftig doet. Het zal niet lang meer duren of ze zijn rijk. Tiffany wil er juist helemaal niets van weten! Maar ook Danny voelt dat er iets veranderd is in haar houding.

Danny polst Max of hij een mogelijkheid ziet om een paar diamanten `die hij toevallig in z’n bezit heeft’ te cashen. Max, ouwe joodse diamantslijper/zetter, en slimme vos, is meteen nieuwsgierig. Al snel weet hij zoveel uit Danny te krijgen dat hij begrijpt dat Danny de verschwarzter Narr moet zijn van de miljoenenroof bij Brilleslijper, het diamantbedrijf waar hij zelf tot aan z’n pensioen werkte! Dat hebben ze allemaal natuurlijk uitvoerig in De Telegraaf gelezen.

Max heeft nog een behoorlijk appeltje te schillen met de Brilleslijpers. Maar dat vertelt hij niet aan Danny. Wel speelt hij Danny’s spel mee.

Hij doet voorkomen alsof hij een paar diamanten voor hem verkoopt (maar houdt ze zelf en geeft Danny het geld) en hij is bereid mee te werken aan Danny’s plan: deze wil een groot deel van de diamanten (de grootste) tot een prachtig collier laten maken dat hij aan Tiffany gaat schenken. Max zal het collier maken en Danny brengt hem de diamanten.

Net op tijd, want Tiffany is onder druk gezet en Danny wordt opgezocht door een paar mafiose vrienden van Giovanni: of hij het kluisje maar wil openmaken. Danny wil dat wel (er zitten nog maar een paar in die hij had achtergehouden), maar eerst kan hij de code niet meer vinden en als hij de code heeft, blijkt de batterij van de kluis op. Slag op slag. Er zal personeel van het hotel-pension aan te pas moeten komen. Dat geeft Danny gelegenheid te ontsnappen. Hij verdwijnt spoorloos.

Tiffany krijgt de schuld en wordt bedreigd.

Intussen is Michelle gearriveerd. Ze heeft uitgevonden dat Tiffany naar Marbella afgereisd is en met welke vlucht. Met foto’s van Tiffany en Danny probeert ze eindeloos bij alle taxichauffeurs die op het vliegveld komen, Tiffany’s adres te achterhalen. Met resultaat.

Ze krijgt het voor elkaar bange Tiffany alleen te spreken en belooft haar uit de handen van Giovanni te redden als ze meewerkt om Danny te vinden. Ze overtuigt Tiffany ervan dat het er eerder om gaat de diamanten te vinden en terug te brengen naar de klant van Orion dan om Danny aan te brengen. Maar Tiffany voelt ook dat Michelle heel erg geinteresseeerd is in Danny zelf en dat maakt ook Tiffany’s beeld van Danny anders.

Ze spreken af dat Tiffany het nog even probeert uit te houden bij Giovanni. Ze moet daar nu blijven, zegt Michelle, want vroeg of laat zal Danny weer contact met haar proberen op te nemen, daar is ze van overtuigd. En waar moeten ze Danny anders zoeken?

En als hij niet naar Tiffany komt, zal Danny terugkomen naar het pension om z’n tas met laarzen op te halen, denkt Michelle, – die hoopt hem dan eindelijk te kunnen ontmoeten.

Het worden de laarzen. Maar toch anders dan Michelle dacht.

Michelle heeft een kamer genomen in het zelfde hotel-pension als Danny, van waaruit ze de bungalow, waar Tiffany door Giovanni bewaakt wordt, permanent in de gaten kan houden. (“Zit ik ook `s achter de ramen.”)

Ook heeft ze de kamer van Danny opgezegd en betaald met medeneming van zijn laarzen. Het personeel heeft de instruktie alleen Danny zelf door te sturen naar haar, mocht hij komen opdagen.

Het duurt niet lang of Michelle ziet een oude man rondscharrelen rond de tuin van de bungalow. Max. Michelle ziet dat hij de aandacht weet te trekken van zonnebadende Tiffany en dat er een kort contact is. Max maakt dat hij wegkomt en Tiffany geeft Michelle een teken. Michelle haast zich naar beneden. Te laat om Max te spotten. Wel wordt zij gezien door verdekt opgestelde Danny, – personeel heeft haar aan hem verraden.

Michelle gaat naar Tiffany en Danny haalt snel z’n tas met laarzen van haar kamer. Die gaan hem boven alles.

Michelle ontzet Tiffany, – gewoon door aan te bellen, zich voor te doen als een oude vriendin en haar mee te nemen. Het gaat zo snel en vanzelfsprekend dat Giovanni Tiffany kwijt is voor hij het weet.

Tiffany blijkt op verzoek van de oude man te moeten komen naar een plek waar Danny haar wil ontmoeten om afscheid te nemen. Het is een verlaten stuk strand.

Met Michelle in de buurt durft Tiffany wel.

Als Tiffany op een rots aan zee zit te wachten, komt Danny opdagen. Het is voor het eerst dat Michelle hem lijfelijk aanchouwt, al is het door een verrekijker. Ze is zeer ontroerd als ze het afscheid ziet:

Danny overhandigt Tiffany twee cadeau’s en zegt verlegen dat hij eindelijk begrepen heeft dat zijn pogingen om met haar te vluchten zinloos zijn. Hij gaat alleen verder, zoals hij z’n hele leven is gegaan. Tiffany is ontroerd.

Danny geeft haar een linnen zakje met diamanten, met de vraag of ze die aan de mevrouw van de verzekering terug wil geven. Hij zegt dat het de diamanten zijn die zijn overgebleven van z’n avontuur, dat wat hem betreft afgelopen is. Van de mooiste en grootste diamanten heeft hij echter een prachtig collier laten maken dat hij Tiffany omdoet. Tiffany smelt nu helemaal en belooft hem niet meer in de steek te laten.

Michelle is ontroerd, maar ook teleurgesteld, al begrijpt dat ze hier niet meer tussen moet komen. Alleen aan haar opdracht wil ze nog voldoen.

Michelle stelt Danny dan voor de keus: het zakje met de diamanten aan haar overdragen en vrijwillig met haar mee terug gaan naar Nederland, waar hij zich zichzelf met de diamanten kan aangeven, of opgepakt worden door de Spaanse politie.

Over het collier rept ze met geen woord.

Vlak voor en onder de eindtitels zien we Danny dan in de bezoekersruimte van een Nederlandse gevangenis. Er zijn maar liefst drie vrouwen tegelijk bij hem op bezoek: Tiffany, Michelle en Jenny. Welke gevangene kan hem dat nazeggen? Alledrie willen ze hem niet meer alleen laten.

Tiffany opent – ongezien door de anderen – even haar hooggesloten blouse voor Danny en lacht naar hem.

Maar tegelijk zien we in “Het Beloofde Land” Max een identiek collier omdoen bij zijn stralende, iets jongere geblondeerde vrouw. “Ach, nebbisj, weten zij veel…”

RP/MB/A’dam/mei 03

Geplaatst op 6 februari 2008 om 23:16.